خرده شیشه!
«خرده شیشه»
چرا ما لذّت عبادت را نمی‌چشیم؟ لذت همصحبتی با خدا و عشق‌بازی با معبود آسمان‌ها و زمین!
اعتقاد ما این است که لذت‌های معنوی از لذت‌های جسمی به‌مراتب بالاترند، هر عملی برای خدا این لذت را دارد که ما را به «لذّت آفرین» نزدیک می‌کند. این حس رضایت و قرب الهی همان لذّت معنوی است که خداوند به‌عنوان هدیه‌ی ویژه خود به بهشتیان از آن نام برده است (َرِضْوَانٌ مِّنَ اللّهِ).
نمونه‌های آن هم بسیارند کسانی که این لذت‌ها را چشیده‌اند و از آن بهره‌مند شده‌اند. آیت الله بهجت فرمود: اگر سلاطین عالم می‌دانستند که انسان در حال عبادت چه لذت‌هایی را می‌برد، هیچ‌گاه دنبال مسائل مادی نمی‌رفتند!
همین لذت عمیق است که سختی‌های طاعت را به شیرینی مبدّل می‌کند و از بنده‌ی بی‌رغبت، مشتاق عبادت می‌سازد!
اما من از همه‌ی این مزایا محرومم! علّت چیست؟ جواب را امام کاظم علیه‌السلام در قالب یک مقایسه و تشبیه زیبا، خطاب به هشام بن حکم، این‌چنین بیان فرمودند:
یا عبید السوء نقوا القمح و طیبوه و ادقوا طحنه تجدوا طعمه و یهنئکم أکله، کذلک فأخلصوا الایمان و أکملوه تجدوا حلاوته و ینفعکم غبه. (بحار الأنوار 1/145)
گندم را پاکیزه کنید و به‌خوبی پیرایش کنید و آن را خوب آرد کنید تا طعم آن به کامتان خوش بیاید؛ همین‌طور ایمان را خالص و کامل کنید (ناخالصی‌ها را از آن بزدایید) تا به کامتان شیرین بیاید و از اتمام آن بهره ببرید.
نتیجه اینکه: اعمال ما خرده‌شیشه دارد، مثل سنگ‌ریزه‌های در غذا که طعم آن را بر کام خورنده تلخ و ناگوار می‌کند. به همین خاطر است که زحمت می‌کشیم ولی از مزایای آن بی‌بهره‌ایم...
